اگر بخواهيم تفاوتهاي پيشين گفته را كه قبلاً به صورت معكوس ذكر شد،به ترتيب طبيعي آنها لحاظ كنيم، ابتدا به اين نكته كه  اساس  موسيقي غربي را هم نوازي و اساس موسيقي ايراني را تكنوازي تشكيل مي دهد.اما هم در موسيقي غربي تك نوازي وجود دارد، هم در موسيقي ايراني هم نوازي، ولي اصل همان نكتة اوليه است.طبعاً موسيقي هم نوازي يا گروه نوازي، قواعد خاصي را ايجاب مي كند كه با قواعد موسيقي تك نوازي به شدت مغاير ومتفاوت است براي موسيقي گروه نوازي، بايد شيوه هموفونيك را در پيش گرفت و براي موسيقي تكنوازي شيوه منوفونيك را، به عبارتيدر موسيقي گروه نوازي چند صدا به ور هم زمان شنيده مي شوند كه قوانين علمي تركيب اين اصوات، دانش پوليفوني) چند صدايي( را پديد مي آورد.اما در موسيقي مونوفونيك يك تك صدايي،تنها يك صدا شنيده مي شود كه همة قواعدش را در زمينه نغمگي به كار مي برد.ازاينجاست كه دو ساختار متفاوت عمودي و افقي حاصل مي شودوموسيقي غربي ساختار عمودي دارد.اين نوع موسيقي كه متكي بر گروه نوازي است به تشكيل اركستر هاي بزرگ مي انجامد. اركستر سمفونيك بزرگترين اركستري است كه در موسيقي غربي شناخته مي شود.اين اركستر داراي 4 بخش است: 1- بخش زهي 2- بخش بادي هاي چو.بي3- بخش بادي ها 4- ساز هاي كوبه اي سه بخش اول اركستر شامل سازهاي ملوديك اند كه اجراي نغمات را بر عهدا دارند كه هيچگاه اين بخشها ملودي واحدي را نمي نوازند.حتي سازهاي متعلق به هر بخش نيز اغلب نغمه هاي مستقلي را اجرا مي كنند مثلاً اگر جنس ساز زهي  ها كه شامل چهار ساز ويولن،آكتو، ويولونسل وكنتر باس است در نظر بگيريم، گاهي در آكوردهاي چهار صدايي، هر يك از ساز هاي چهار گانه زهي نغمه هاي متفاوتي را مي نوازد.