امروز وقتي است كه بايد به بزم عدالت برويم. علي(ع) روشني عدالت در زمانه اي است كه هنوز زمانش آغاز نشده بود.تكه اي از زمان در برهه اي كه توقع عدالت از حاكمان ومسؤليت پذيرفتن ايشان نبود.اينكهميگفت همه ما يكبه يك مسؤليم سخن ناشنيده اي است كه به مذاق مردم زمانش نيز خوش نمي آمد.علي(ع) هنوز غافلگير كننده است.دشمنان مسلح را تحمل كردن فقط به اين دليل كه شمشيرهايشان در نيام است، امروز هم از عجايب است.با اين همه جذبه، جذابيت امير المؤمنين از جنس صميميت است.شوخ بودنش و روحيه طنازش كه ابهت حكمراني را به سخره مي گيرد و با دل خونين لب خندان مي آورد.تنهايي علي و فريادش در خلاء چاه، عمق انزواي انسانيت است، هيچ چيز اين دنيا به آن آرماني كه خليفه مسلمين مي خواهد شبيه نيست.نه دشمنانش از جوانمردي بويي برده اند ونه دستانش از پايمردي. حتي صميمي ترين ها نمي توانند روح علي را در يابند. شب هنگام با كميل در اطراف كوفه راه مي سپارد و يكباره به كميل مي گويد كه برو توهم نخواهي دانست من چه مي گويم. سخت است براي چنين مردي سخن گفتن با مردمي كه در خم اول كوچه فهم مانده اند.امروز يادمان ديدار با علي است.كسي كه اگر حكمران نمي شد باز هم علي بود وهيچ نيازش به اين گيوه پارة امارت نبود.سياستمداري كه دروغ نگفت حتي به مصلحت.از علي مي آموزيم اما آموختن چاره نيست بايد با علي آميخت. زندگي به سيره او نيازمند دل باختن و يكدله شدن با حقيقت است.سخت ترين نوع زندگي كه ناگزير بهترين شيوه است، مانند درختي كه سرشار از حيات است در كويري مرگ آور وتنها يك درخت نمادياز مقاومت آخرين سنگر خوبي، بزرگترين نشانه خدا.