جشن سده
روز مهر شانزدهمين روز از ماه بهمن باستاني(10 بهمن خورشيدي)
جشن سده از زمانهاي بسيار دور به يادگار مانده است و جشن پيدايش آتش است. روايت آن در شاهنامه چنين آمده است:«روزي هوشنگ شاه به همراهي ياران خود به كوه مي رود در راه به مار تنومندي برخورد مي كند و با سنگ بزرگي به جنگ او مي شتابد سنگ را به سوي مار پرتاب مي كند. سنگ به سنگ ديگري برخورد كرده جرقه اي به بيرون مي جهد و به خار و خاشاك اطراف شعله مي كشد و‌آتش افروزان پديدار مي گردد.سده از واژه«ست» در زبان پهلوي آمده است و معني آن صد مي باشد. بنابر تقسيم فصلي ايران باستان آغاز فروردين تا پايان مهر ماه تابستان بزرگ و از اول آبانماه تا پايان اسفند را زمستان مي ناميدند سَده هنگامي كه است كه صد روز از زمستان مي گذشت و يا به روايت امروز 50 شب و 50 روز به جشن نوروز مانده است.اجراي مراسم بدين گونه مي باشد كه:« پس از غروب آفتاب سه تن از موبدان در حاليكه لباس سپيد به تن دارند به سوي توده اي از هيزم خشك كه از روز قبل تهيه گرديده حركت مي نمايند.گروهي از جوانان كه لباس سفيد به تن دارند با مشعل هاي روشن موبدان را همراهي مي كنند. موبدان بخشي از اوستا كه معمولاً آتش نيايش مي باشد را مي سرايند.موبد بزرگ بوسيله بوسيله آتش موجود در آتشدان و جوانان سپيد پوش با ياري از شعله هاي مشعل هيزم را آتش مي زنند.گروه موزيك از آغار تا پايان آهنگ شادي مي نوازد .زرتشتيان با شادي پيروزي شعله ور شدن آتش سده را جشن مي گيرند و به اميد آنكه تا جشن سال ديگر روشنايي وگرمي در دلهايشان باشد يه خانه باز مي گردند.