روستا نقطه‌آغاز حركت اجتماعي است و مشاركت آگاهانه و داوطلبانه تنها در قالب نهادهاي محلي مانند  شوراهاي اسلامي قابل گسترش است كه با تقويت آن مي توان فرصت يادگيري و آموزش در عمل را براي مردم روستا فراهم ساخت. شورا در روستا نهادي است كه مي تواند با درگير كردن و دخالت دادن مردم در امور مربوط به محل زندگي خود موجب تضعيف كدخدامنشي، قلدرمآبي و طايفه گري شود و مؤلفه هايي چون اعتماد متقابل و احساس هويت جمعي را جايگيزين آن سازد. بنابراين شوراهاي اسلامي  بايد با تنظيم برنامه اي منظم با محوريت مسائل مادي و مشكلات عمومي روستا و افزايش تعامل و ارتباط با مردم  براي حل مشكلات لحظه اي ترديد به خود را ندهند. و بدانند كه تعامل بيشتر با مردم محلي ضمن آنكه مقبوليت شورا را نزد مردم بيشتر مي كند باعث افزايش انگيزه و احساس مسؤليت اعضا شورا شده و اشتياق خدمت به مردم را در آنها بيشتر مي كند و همچنين با افزايش آگاهي و مشاركت مردم زمينه روابط مخفيانه و انحصاري از بين رفته و جاي خود را به بررسي عملكرد اعضا شورا و نقد منصفانه آن مي دهد.